ΓΙΑΤΙ ΣΤΑΘΗΚΕ ΠΑΝΤΑ ΑΜΦΙΒΟΛΗ Η ΝΕΚΡΟΨΙΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Διακρίνω στο νερό τροχισμένα χαλίκια τα μάτια μας σπονδύλους του θανάτου που μεγαλώνει μέσα στους νεκρούς.

Δρέψτε κάθε καρπό: το αίμα της καρδιάς του αγαπημένου φίλου, τους ασίγαστους έρωτες μ’ ένα σουγιά ξεφλουδίστε, τα σπίτια σας και τα παιδιά σας.

Αφού πεθαίνουμε από θάνατο φυσικό η μέτρηση των ημερών μας ανήκει στους νεκρούς με τ’ ανύποπτα συναισθήματα.

Είναι στο χέρι των νεκρών κάθε απόφαση, κάθε προμελέτη πηγάζει από το μίσος τους κι ενσωματώνεται στην ανάμνηση της κάθε μέρας.

Δρέψτε κάθε καρπό κι ας μην ωρίμασε ακόμα σε θάνατο

γιατί στάθηκε πάντα αμφίβολη η νεκροψία της ποίησης!..

[Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ από τη συλλογή του Γιάννη Βαρβέρη ΕΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ και ΛΟΓΩ 1975 συγκεντρωτική έκδοση ποιημάτων Γιάννη Βαρβέρη ΤΟΜΟΣ Α Ποιήματα 1975-1996 -

Από την ίδια συλλογή ανθολογούνται παρακάτω και τα ποιήματα (ΤΙΤΛΟΙ και πρώτοι στίχοι):

ΤΑ ΣΚΕΥΗ, Η αίθουσα των κειμηλίων άθικτη εντός μου

ΕΝΟΧΗ, Πόσο κίτρινος είναι ο ήλιος που μας κοροϊδεύει

ΟΘΟΝΗ, Πάσχα των ματιών το δωμάτιο του κόσμου

ΝΥΚΤΩΡ, Πάνω απ’ τη σκοτεινή μεθόριο

ΕΚΠΟΜΠΗ, Οι ρόγχοι αυτοί οι σταθερές συσπάσεις τα σώματά μας

ΕΜ ΠΟΜΠΗ, Σάλπισμα κι οπλισμός η παραίσθηση της νύχτας

Η ΘΑΛΑΣΣΑ, Ζω σ’ ένα δωμάτιο γεμάτο πίνακες ζωγραφικής

Η ΑΛΧΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ, Οι θλίψεις πρέπει να σιωπούν

ΔΙΑΝΥΚΤΕΡΕΥΣΗ, Απροστάτευτα παιδιά ταπεινωμένα

Ο ΤΡΙΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ, Δεν απαντώ πια στις αδιάκριτες ερωτήσεις

ΘΑΝΑΤΟΣ, Συντάσσω κάθε πρωί το θάνατό μου

ΑΝΗΚΩ, Στις άκρες των πλήκτρων μου φύτρωσαν νεκροί και τραυματίες

ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΑ, Διαβάσαμε με σθένος στις εφημερίδες και

ΣΤΙΛ, Ο έρωτας είναι μαζί θλάση τυχαία και σύγχυση ιερή 

[ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ Α' Τόμος 1975-1996, εκδόσεις Κέδρος 

ΤΑ ΣΚΕΥΗ

Η αίθουσα των κειμηλίων

άθικτη

εντός  μου.

Κλήρος μου

η εγρήγορση των αντικειμένων

η δυναστεία των τελευταίων βηματισμών.

Προβιβάζομαι σε σιωπή.

ΕΝΟΧΗ

Πόσο κίτρινος είναι ο ήλιος

που μας κοροϊδεύει.

Πόσο ιδανικοί εμείς αναλύοντας

τις ακτίνες του.

Πόσο επαίσχυντα ωραίοι

όταν τραβάμε το σύρτη.

Και μένουμε άφωνοι -

ο ένας απέναντι στον άλλο.

[από τη συλλογή του Γιάννη Βαρβέρη ΕΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ και ΛΟΓΩ 1975]

ΟΘΟΝΗ (από τη συλλογή του Γιάννη Βαρβέρη ΕΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ και ΛΟΓΩ 1975)

Πάσχα των ματιών

το δωμάτιο του κόσμου.

Γύρω η δίνη των νεκρών οδοιπόρων.

Γύρω ο όγκος των γλυπτών μορφών.

Και πίσω

ανυποψίαστα

η γυάλινη οθόνη

που απαλλοτριώνει

το φως.

ΝΥΚΤΩΡ

Πίσω από τη σκοτεινή μεθόριο ο θάλαμος κατά μήκος του

η ραχοκοκαλιά του διατεταγμένο ζεύγος (σκάφανδρο, διακόπτης).

Παραρτήματα διαλαλούν άνθρωποι λείοι συμμετρικοί

είδωλα τυλιγμένα τώρα ρευστοποιούνται

παραγράφονται στις μυστικές πτυχές και κρύπτες

κι αυτοί οι τελευταίοι εκκαθαρίζονται.

Δεν πειθαρχούν πια τα μέλη

ο τόπος μόνο που λοιδορεί.

Άλλοι βαστούν στα μάτια τα μαχαίρια

καθένας και μια βάση πυραμίδας

βυθίζουν το ύψος τους στη λάμψη του βεγγαλικού

έντρομοι τριγυρίζουν στα δωμάτια

με την αφλογιστία της μνήμης για καληνύχτα.

Πάλι βαστώ κλειδιά

ορθώνω τα παραπετάσματα

κατασταλάζουν τώρα τα διπλωμένα πρόσωπα.

Μόνος σκαλίζω τις γραφές πάνω στα μέλη

τις απαντήσεις καραδοκώ.

Ξεχωρίζω μ’ εκπέμπει ο πολτός τσιράκι του

φωσφορίζω ελέγχω το μηχανοστάσιο.

Τ’ άσπρα παιδιά οι συνταξιούχοι στα πάρκα

άντρες-προτομές αιλουροειδείς πόρνες στα παγκάκια

όλοι με τον ακινητοποιημένο θρίαμβο στα μάτια

διάτρητοι στο ζενίθ

όπως όταν πυροβολούν ύαινες

σε  στιγμή οργασμού.

Σήμερα όλα αυτά ανάβοντας το σπίρτο

έκαψα τον κόσμο αφήνοντας πίσω

σκόνη χωματόδρομου και πίσω ακόμα

τον ύπνο μου να κοινωνεί με τους αγαπημένους μου νεκρούς.

Χωρίς αυτούς τα σωσίβια πολλά

και τόσο λίγοι οι ναυαγοί.

Στο πεδίο της μάχης

της νίκης τα V

στη σειρά στρατιωτάκια

τα χαλκευμένα καρδιογραφήματα.

Πίσω απ’ τις σκιές φαντάζει τώρα η σιωπή μου

περιμένει φιλάρεσκα το δήμιο της.

Γύρω μου κάθε στιγμή ανατινάσσονται

άνθρωποι παλιοί

καθένας μια φωτογραφία στο χέρι

της μάχης εν Ισσώ

του Μάτζικερτ

κ.α.

Ώσπου να σκεφτούν οι γνωστικοί

οι τρελοί ονειροπολήσανε και πέθαναν.

Τι ωραία-

κολυμπώ στην ηλεκτροπληξία

κεντώ σαν πέτρα-ψαράκι το ρεύμα

υπάκουος στις ορμές του πεντάλ.

[από τη συλλογή του Γιάννη Βαρβέρη ΕΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ και ΛΟΓΩ 1975]

ΕΚΠΟΜΠΗ (από τη συλλογή του Γιάννη Βαρβέρη ΕΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ και ΛΟΓΩ 1975)

Ι.

Οι ρόγχοι αυτοί

οι σταθερές συσπάσεις

τα σώματά μας

τα μέλη μας

σε συναυλία μας πίνουν στάλα-στάλα∙

το φινάλε στα σκέλη μας

-«μια δύση θριαμβική»-

μεσ’ από σιωπές κυμβάλων

κι εμπύρινα τεφροδοχεία

μεσ’ από στόματα

και ιλαρούς δέκτες.

ΙΙ.

Ψαύσε τριγμούς θανάτους

οι ρόγχοι αυτοί σαν ορθρινοί προσκυνητές

με ικετευτικά κύπελλα σε παράταξη

διασχίζουν εκπέμπουν

στους τροπικούς καταυλισμούς

αλαλάζοντας αλαλάζοντας

για την πλεκτάνη τούτη του νηπιοβαπτισμού

στα ύδατα της Στυγός.

Σαπρή στιλπνότης

πύρινη νεφέλη

αυτός ο αιμομικτικός αναδασμός

των ψυχών μας.

ΕΝ ΠΟΜΠΗ

Σάλπισμα κι οπλισμός η παραίσθηση της νύχτας

με σημαιοστολισμούς και τυμπανοκρουσίες.

Είναι η στιγμή που παρεμβάλλεται

η σιωπή του πλήθους

στο φως που διαχέουν

τα εστεμμένα στήθη της Κασσάνδρας.

[από τη συλλογή του Γιάννη Βαρβέρη ΕΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ και ΛΟΓΩ 1975]

Η ΘΑΛΑΣΣΑ (από τη συλλογή του Γιάννη Βαρβέρη ΕΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ και ΛΟΓΩ 1975)

Ζω σ’ ένα δωμάτιο

γεμάτο πίνακες ζωγραφικής

που απεικονίζουν

θάλασσες.

Τη νύχτα νιώθω να με απορροφούν

μια δίνη πράσινη

ίσια στη νεκρή καρδιά τους

σαν μαχαίρι.

Ενδοιασμούς όμως η θάλασσα δεν έχει·

κι εγώ δεν πάσχω από υποψίες

Η ΑΛΧΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ

Οι θλίψεις πρέπει να σιωπούν

όταν σταλάζει μέσα μας ο βαρύς όρκος.

Η πορεία προς τους ξένους κοιτώνες

είναι καθήκον των ψυχών

στο μικρό τους θάνατο.

Ώρα την ώρα

αλλοιώνονται τα πρόσωπα

τα μέλη αφυδατώνονται

προβάλλονται στο επίπεδο του απείρου

κι επιστρέφουν τιμωροί θεοί

με τη δικαιοσύνη και τη μοναξιά

[από τη συλλογή του Γιάννη Βαρβέρη ΕΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ και ΛΟΓΩ 1975]

ΔΙΑΝΥΚΤΕΡΕΥΣΗ (από τη συλλογή του Γιάννη Βαρβέρη ΕΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ και ΛΟΓΩ 1975)

Απροστάτευτα παιδιά ταπεινωμένα

κοιμούνται δίπλα στους νεκρούς τους

δίχως φόβο.

Της μόνης παρουσίας

ο  διανυκτερεύων καημός

κυκλοφορεί κρούοντας τις θύρες.

Τα παιδιά πίνουν κρυστάλλινο νερό

σε άθραυστες κούπες.

Δεν τραγουδούν καμιά εποχή

δεν έχουν κύμβαλα στα χέρια

γεύονται μόνο χρυσούς καρπούς

εκτρωματικούς

ενός άλλου πανικού.

Κάθε μέρα η ίδια συμπλοκή

με το εκκρεμές του γυμνού τοίχου.

Ο ΤΡΙΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Ι.

Δεν απαντώ πια στις αδιάκριτες ερωτήσεις.

Δεν γελώ με τα ανέκδοτά σας

που με παραμονεύουν ένοπλα

στις γωνίες των δρόμων.

Στις κάμερές σας στα νεύματά σας

δεν ανταποκρίνομαι τώρα

είμαι τυφλός και πλήρης

παραδομένος στους πολυεδρικούς καθρέφτες σας

είστε κρυστάλλινοι σαν τις όμορφες γυναίκες

με περιπαίζετε για λίγα δηνάρια.

Η μοίρα μου είναι δωρικού ρυθμού

την καταιονίζω μέσα σας.

ΙΙ.

Εξαργυρώνοντας κάθε μέρα τις λέξεις

περιδινούμαι εξημερώνοντας τα πάθη

ζωγραφισμένα στο μέτωπο που με προδίνουν

αυτοί οι προβολείς ανακρίνουν κι ανακρίνονται

εναποθέτουν πάνω σας τη συμπόνια μου.

Σήμερα έλαβε χώρα η συντέλεια των ματιών

όταν οι λογιστές  μου υπέδειξαν τους τρόπους

ν’ αγωνιστώ απ’ τις πολεμίστρες

να περισώσω κώδικα:

Καταρώμαι σημαίνει ενεδρεύω.

Σύντροφος σημαίνει μισώ.

Δικαιοσύνη σημαίνει εσκεμμένως.

Και τα ρέστα.

[από τη συλλογή του Γιάννη Βαρβέρη ΕΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ και ΛΟΓΩ 1975]

ΘΑΝΑΤΟΣ (από τη συλλογή του Γιάννη Βαρβέρη ΕΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ και ΛΟΓΩ 1975)

Συντάσσω κάθε πρωί ευάρμοστα το θάνατο μου

τον στοιχειοθετώ τον παρεμβάλλω σ’ όλους τους χώρους

τον εσωκλείω σε φακέλους τον στρίβω τσιγάρο

τον πυροδοτώ.

Όλος αλκή ακονίζομαι

στο ξυραφάκι που διαρκεί και διαρκεί

ΑΝΗΚΩ

Στις άκρες των πλήκτρων μου

φύτρωσαν νεκροί και τραυματίες.

Ονειρεύονται το όνειρό μου

διαδίδουν την ύφανσή του

την όρχησή του την επιθανάτια.

Μύθος οι αλέκτορες και οι υποκρούσεις.

Ανήκω στο συνδικάτο των τύψεων.

[από τη συλλογή του Γιάννη Βαρβέρη ΕΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ και ΛΟΓΩ 1975]

ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΑ (από τη συλλογή του Γιάννη Βαρβέρη ΕΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ και ΛΟΓΩ 1975)

Ι.

Διαβάσαμε με σθένος στις εφημερίδες·

«Φέτος θα φορολογηθούν οι αποχές των νεύρων σας

με δείκτην διαθλάσεως

ανάλογον του τρέχοντος κόστους αυτοκτονίας

ΙΙ.

Ο ίδιος ζέφυρος  στα μαλλιά μας

σαν ηνίοχος.

Το ίδιο βύσμα στα πέλματά μας.

Μας πυροβολεί ο ίδιος καλπασμός

ΙΙΙ.

Ο Θεούλης σήμερα σχοινοβάτης

στους ώμους του Άτλαντα

στα στήθη των παρθένων.

Δείχνει τα δόντια του.

ΙV.

Δεν ήταν η Αργώ

ή ο ναυαγός Ιάσων.

Ήταν μια μάταιη εκστρατεία μιγάδων ποταμών

για το Μεγάλο Δέλτα.

ΣΤΙΛ

Ο έρωτας είναι μαζί

θλάση τυχαία και σύγχυση ιερή

το εγώ πιο πράσινο απ’ όλες τις ελπίδες

ήχος μαγικός στρατιωτών

σε αλλαγή φρουράς

τη θνητή μοίρα του μαντεύει

σε λιτανεία σιωπηλών δεικτών.

Καταφρονεί η φύση τη φωτεινή μας ευλυγισία

μόνοι κατέχουμε του ύπνου το μυστικό.

Όποιος εν ψυχρώ πλάθει συντέλειες

όποιος σύνεργα νυχτερινών θριάμβων

παραβιάζει οστεοφυλάκια.

Θνητό και το κρανίο μου·

στεγάζει σφαίρες.

[από τη συλλογή του Γιάννη Βαρβέρη ΕΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ και ΛΟΓΩ 1975]

[επιλογές λέξεων από ποιητικές συλλογές του Γιάννη Βαρβέρη, όπου το χέρι γράφει ένα ποίημα με τίτλο ΤΟ ΧΕΡΙ. Το ποίημα είναι εικόνα χεριού με μολύβι κι από τη σελίδα ψηλά στον αέρα σκιτσάρει ένα χέρι κι εκείνο γραμμή τη γραμμή με σκιτσάρει, σκιά τη σκιά με τελειώνει να γράφω ένα ποίημα με τίτλο ΤΟ ΧΕΡΙ. Και πώς κι από πού να ξεφύγω; Ω φριχτό μαρτύριο του άλλου σώματος  παρείσακτου μες στο σκοτάδι ανάμεσά μας και τα κλειστά σου μάτια δήθεν ηδονής που δραπετεύουν ψάχνοντας το και τα κλειστά μου μάτια να φαντάζονται σώματα ρυμουλκά που θέλησα στους δρόμους· τι ανυποψίαστα σπλαχνικοί για τα κορμιά μας  οι ξένοι που ποθήσαμε  δε σου μιλάω λοιπόν πέτα μαζί του μη μου μιλάς θα σκιάξεις το ίνδαλμά μου· μέχρι ν’ ανοίξουμε τα μάτια μας κι οι δυο τώρα που σωριαστήκαμε και φύγαν  κι εσύ αγαπάς αυτό το πέος χτυπημένο ορτύκι όπως το χέρι μου τα ποιήματά μου τα γυαλιά μου…